مردی چهار پسر داشت. آنها را به تریب به سراغ یک درخت گلابی فرستاد که در فصله ای دور از خانه اش روییده بود. پسر اوّل در زمستان، دوّمی در بهار، سوّمی در تابستان و پسر چهارم در پاییز به کنار درخت رفتند. سپس پدر همه را فرا خواند و از آن ها خواست که بر اساس آنچه دیده بودند، درخت را توصیف کنند. پسر اوّل گفت: درختی زشت بود، خمیده و در هم پیچیده. پسر دوم گفت: نه. درختی بود پوشیده از جوانه و پر از امید به شکفتن. پسر سوم گفت: خیر. درختی سرشار از شکوفه های زیبا و عطر آگین بود. با شکوهترین صحنه ی زندگی ام بود. پسر چهارم گفت: نه. درختی بالغ بود پر بار از میوه. چر از زندگی و زیش! مرد لبخندی زد و گفت: همه ی شما درست گفتید، امّا هریک از شما یک فصل از زندگی درخت را دیده اید! شما نمی توانید درباره ی یک درخت و یا یک انسان بر اساس یک فصل قضاوت کنید. اگر در زمستان تسلیم شوید، شکوفایی بهار، زیبایی تابستان و باروری پاییز را از دست داده اید! مبادا بگذارید درد و رنج یک فصل، زیبایی و شادی فصولل دیگر را نابود کند. لحظه های بهتر تو از راه خواهند رسید.